مربی فرهنگی
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
همیشه یه لبخند ملیح بر لب داشت . از این جوان خیلی خوشم می آمد. خیلی با محبت بود. خیلی با صفا بود.
وقتی در کوچه و خیابان او را می دیدم خیلی لذت میبردم . آن ایام با اینکه پدرم خیلی مسجد میرفت اما من اینگونه نبودم..
تا اینکه یه روز پدرم مرا با خودش به مسجد برد و دستم را در دست همان جوان قرار داد و گفت : احمد آقا اختیار این پسرم دست شما.
بعد به من گفت هرجی احمدآقا گفت کوش کن . هرجا خکاستی با ایشان بری اجازه نمیخواد و ...
خلاصه مارا تحویل احمدآقا داد. برای من یک نکته عجیب بود!
مگر پدرم چه چیزی دیده بود که این گونه اختیار من را به یک جوان شانزده ساله می سپرد؟!
چند شب از این جریان گذشت من هم مسجد نرفتم یک شب دیدم درب خانه را میزنند. رفتم در را باز کردم تا سرم را بالا کردم با تعجب دیدم احمد آقا پشت در است.
تا چشمم به ایشان افتاد خشکم زد . یک لحظه سکوت کردم ، فکر کردم اومده بگه چرا مسجد نمیایی؟
گفتم سلام احمداقا به خدا این چند روز خیلی کار داشتم ، ببخشید.
همینطور که لبخند داشت گفت :من که نیومدم بگم چرا مسجد نمیایی من اومدم حالت رو بپرسم، آخه دو سه روزه ندیدمت..
خیلی خجالت کشیدم ، چی فکر میکردم چی شد..
دو سه روز دوباره موقع اذان مشغول بازی شدم و مسجد نرفتم یک شب دوباره صدای درب خانه آمد . من هم که گرم بازی بودم تا درب رو باز کردم از خجالت مُردم. با همان لبخند همیشگی من را صدا کرد و گفت : سلام حسین اقا
حسابی حال واحوال کرد و اما من هیچی نگفتم ، فهمیده بود از نیامدنم به مسجد خجالت کشیدم برای همین گفت: بابا نیومدی که نیومدی اومدم حالت رو بپرسم ...
خلاصه ان شب گذشت و فردا شب زودتر از اذان رفتم مسجد و این رفتن مسجد ما همان و مسجدی شدن ما همان.
شهید احمدعلی نیری